Hoog tijd weer voor een ode aan een van de grotere spelers. Deze odes zijn bestemd voor spelers die veel betekend hebben voor de handpan scene. Dit keer een speler van het eerste uur! Dante Bucci is een in Nederland geboren en opgegroeide muzikant, die op later leeftijd naar Amerika is verhuisd. Een enorm innovatieve speler, die helaas door een ongeluk jong is overleden. Als je kijkt naar het niveau en de vernieuwing die Dante 10 jaar geleden al bracht, is het niet onwaarschijnlijk om te stellen dat – als Dante Bucci nog langer bij ons was geweest – hij een van de grotere spelers van dit moment zou zijn. Ondanks zijn korte leven heeft Dante ons prachtige muziek kunnen geven. Meer dan genoeg reden dus voor een ode aan Dante Bucci!
Dante Bucci, de busker
Dante Bucci, een speler die altijd een beetje in de schaduw heeft geopereerd. Hoe dit komt is niet geheel duidelijk, maar wellicht heeft meegespeeld dat zijn hoogtijdagen erg vroeg waren. Dante was als speler actief in de eerste tien jaren van het instrument, toen er nog hoofdzakelijk Hangs van PanArt op de markt waren. De opkomst van de handpan, met de vele verschillende bouwers, moest nog echt van de grond komen. De wereld zoals jij en ik die dus kennen, met volop mogelijkheden in spelers, stemming, materialen en stijlen, was in de tijd van Dante Bucci nog beperkt.
Dante Bucci was van oorsprong percussionist, maar bewoog steeds meer richting de handpan. Hij is geboren in Den Haag in 1980, maar heeft zijn bekendheid verkregen in de Verenigde Staten als speler uit Philadelphia. Als percussionist was hij ook goed aan de weg aan het timmeren, onder andere als speler bij Amos Lee. Toch trok de handpan hem steeds meer, en ging hij steeds meer busken. Busken – op straat optreden – heeft een enorme bijdrage geleverd aan de bekendheid van het instrument. Tegenwoordig spreek ik geregeld mensen die de handpan hebben leren kennen via het internet, maar in de beginjaren was dit uitsluitend via buskers.
Tragisch ongeluk
Wat betreft de ontwikkeling en bekendheid van de handpan liep Noord-Amerika achter op Europa. Dante Bucci was dus een ware pionier op zijn continent. Helaas is hij in 2014 door een ongeluk om het leven gekomen. Een tragisch ongeluk, waar in de Amerikaanse media voluit op werd gereageerd. In Europa kwam dit nieuws minder aan het licht, waarschijnlijk omdat hij als busker vooral lokaal tot nationaal bekend was. Ik ontdekte dit tragische nieuws zelf pas een paar jaar later, toen ik op zoek ging naar nieuw werk van hem.
Ontzettend verdrietig natuurlijk, zo’n groot talent dat zo vroeg overlijdt, maar Dante heeft ons gelukkig achter gelaten met een prachtige EP, een mooi album, en een aantal mooie live-videos.
Reminiscence (2008)
Reminiscence is de eerste EP van Dante Bucci. Deze EP zag het licht in 2008, en was daarmee een van de eerste releases op gebied van handpan. Zijn multi-instrumentalisme is op deze EP al duidelijk hoorbaar. Naast handpan hoor je drums, fluiten en synthesizers. De EP begint wat ruiger met Hangfunk & Let Me Go. Daarna komt de focus iets meer te liggen op de handpan zelf, met de composities Reminiscence, Fanfare en Evolution.
Reminiscence is gespeeld op een Hang van PanArt. Dit waren toen nog de enige beschikbare handpannen, tegenwoordig zijn deze instrumenten erg moeilijk te krijgen. De Hang van PanArt wordt soms flink geprezen omdat dit het eerste en oorspronkelijke instrument is. Toch vraag ik me vaak af of mensen nog zouden kiezen voor deze sound als ze de keuze zouden hebben. Ik vind de sound van de Hang persoonlijk erg tof, maar het diepere, galmende geluid dat (met name roestvrijstalen of emberstalen) handpannen vandaag de dag hebben ligt behoorlijk ver af van de Hang-sound.
Op deze EP is die typische ‘Hang-sound’ goed te horen. Tonen klinken vrij kort, en zijn wat feller dan wat je tegenwoordig veel hoort. Ook waren instrumenten destijds technisch minder goed gebouwd, waardoor instrumenten meer dan eens een tikkie vals waren. Dit is ook terug te horen bij sommige nummers. Klanken moeten natuurlijk niet te vals worden, maar een beetje vals kan ook best z’n charme hebben.
Reminiscence is hieronder te checken.
Kinesthesia (2013)
Vijf jaren later, jaren die gevuld werden met veel busken, was daar het eerste album van Dante Bucci. Dit was een van de eerste handpan albums die ik tegenkwam, en een die me altijd is bijgebleven. Als je een trouwe lezer bent van deze blog heb je vaker kunnen lezen over de spelers die mij het meest inspireren. Deze spelers weten hun instrument te overstijgen, en zijn innovatief en vernieuwend bezig. Dante Bucci stond wat dat betreft aan de top op dat moment.
Kinesthesia is een album met allerlei invalshoeken. Sommige composities zijn echt liedjes, met een duidelijke kop en staart. Andere composities klinken weer veel klassieker, met zelfs daadwerkelijke toevoeging van klassieke instrumenten. Ook staan er composities op die echte busksongs zijn: composities met patronen en stijlen zoals je ze vaak hoort bij straat spelers.
Twee composities van de EP Reminiscence hebben hun weg gevonden naar Kinesthesia. Zowel Reminiscence als Fanfare vind je terug op Kinesthesia. Dit is bij eerste releases niet heel ongebruikelijk. Een eerste EP is vaak nog een beetje een verzameling van verschillende stijlen die spelers uitvoeren. Het daarop volgende eerste album is de uitwerking van de stijl die uiteindelijk door is gezet. In het geval van Kinesthesia is dat de stijl van Reminiscence en Fanfare. Dit is duidelijk hoorbaar: je hoort op dit album geen drums meer, de handpan heeft meer de leiding genomen. Er zijn zeker nog andere instrumenten hoorbaar op dit album, maar alles is ondergeschikt aan de handpan, en de gehele sfeer is wat meer ontspannen.
Kinesthesia, een waar pareltje, is hieronder te checken.
Live
Omdat Dante vooral in de prille beginjaren actief was, en niet heel veel jaren heeft mogen bouwen aan zijn handpan-carrière, is het beeldmateriaal beperkt. Het beeldmateriaal dat er is, is vaak door hemzelf opgenomen en niet van al te beste kwaliteit. Geen grootse podia of filmcrews, maar een statisch beeld van zijn bank of een plekje buiten. Deze ‘huis, tuin en keuken’ manier van videos releasen heeft juist ook wel z’n charme, het geeft een bepaalde rauwheid en puurheid.
Zijn best bekeken video is een live-registratie van Fanfare, vanaf zijn bank. Je ziet hier duidelijk zijn busk-stijl van spelen terug: het is vrij stevig gespeeld. Als straatspeler moest je vaak over straatgeluiden heen spelen. Dynamisch spelen kon dus niet altijd, en soms moest je flink volume maken om iets over te brengen. Een stevig gespeelde compositie dus. Je ziet hier veel dingen die je destijds nog weinig zag. Verschillende handtechnieken, het gebruik van meerdere handpannen binnen één compositie, het dempen van tonen, al deze technieken waren toen nog nieuw. Dante is met recht een ware pionier te noemen dus. Fanfare is te horen op zowel de EP als het album van Dante Bucci.
De volgende video is een andere setting, maar de sfeer is vergelijkbaar. Één camera, een niet enorm hoge kwaliteit, en ook hier weer een beetje een ‘homevideo’ sfeer. Tegelijk ook hier weer enorm innovatief (en stevig) spel, veel mooie technieken, en een mooie compositie. Let Me Go is te horen op de eerste EP van Dante.
Sam Maher
Ondanks Dante’s beperkte releases, hoor je zijn invloed zeker terug in de handpan scene. Er zijn twee spelers in het bijzonder, waarbij ik geregeld een beetje Dante hoor terugkomen. Allereerst Sam Maher. Over Sam schreef ik al eerder een blog. Ook een busker, een deel van de overeenkomsten zal dus ook zijn door een soortgelijke carrière. Sam Maher heeft een zelfde manier van spelen, waarbij groove en melodie echt verweven zijn, en het tempo wat hoger ligt. Dante’s album heeft dit niet zozeer, maar in zijn live-video’s hoor je dit duidelijk terug. Vergelijk bovenstaande video’s van Dante (2009 & 2010) maar eens met onderstaande video van Sam Maher (2016), en oordeel zelf:
Manu Delago
Waar Sam Maher vooral raakvlak heeft met de live videos van Dante Bucci, heeft Manu Delago meer raakvlak met het album Kinesthesia. Ook over Manu schreef ik al eerder een blog. Wat Manu en Dante gemeen hebben is het instrument-overschrijdend denken. Beide zijn spelers die het gebruik van andere instrumenten niet schuwen, en beiden zijn spelers die harmonisch zeer innovatief om weten te gaan met de handpan. Het zijn ook nog eens allebei spelers die geregeld meerdere handpannen tegelijk bespelen. Bij onderstaande video (2008) is zelfs het plaatje vergelijkbaar met de Fanfare-video (2009) van Dante. Verwante geesten dus! Als je ziet wat voor moois Manu’s carriere allemaal nog heeft gebracht, kan je je voorstellen dat Dante ook nog veel moois had kunnen doen.
Dante Bucci. Een speler die helaas al vroeg is overleden, maar in de jaren dat hij actief was prachtige creaties heeft gemaakt. Een vernieuwende speler die absoluut aandacht verdient binnen de handpan-scene. Een betere reden voor een ode aan kan ik me bijna niet voorstellen!
